Quo vadis? Waarheen met onze landbouw?

Als het stikstofdebacle ons iets geleerd heeft, dan is het wel dat de overheid haar fouten wederom afwentelt op de landbouwsector. In 2016 heeft de Vlaamse Regering een kader gecreëerd waarin de landbouwsector zich kon ontwikkelen. Het ABS heeft constant de vraag gesteld of dit kader wel goed zat, zeker gelet op het feit dat dit een tijdelijk kader was en er toch wel steeds meer signalen kwamen dat dit tijdelijk kader niet duurzaam was.
Uiteindelijk heeft de Vlaamse Regering moeten toegeven, wel via de rechtbank, dat ze 5 jaar lang een fout beleid gevoerd heeft. Alleen slaat de Vlaamse Regering geen mea culpa, zoals je van een schuldige zou mogen verwachten. Neen, de Vlaamse Regering draait de rollen om en wijst naar de slachtoffers als zijnde de schuldigen.

Onwerkbaar en stuurloos mestbeleid

Het mestbeleid is in een zelfde bedje ziek. Strenge maatregelen worden aangekondigd, aanvankelijk met steun en mee ondersteund door de landbouwsector zelf. Alleen is het ook hier buiten diezelfde Vlaamse Regering gerekend. Bizarre wijzigingen in een gedragen en doorgerekend mestactieplan en een laattijdige goedkeuring, zorgden voor meer dan een verloren jaar. Ook hier, in plaats van hun wonden te likken en de gevolgen te aanvaarden, blijft de Vlaamse Regering weinig doelgericht om zich heen klauwen.
De laattijdige goedkeuring werd opgelost door MAP6 met 7 maanden terugwerkende kracht, op het einde van het teeltseizoen, in te voeren. Inderdaad, op het veld zijn er tegen dan geen wijzigingen meer mogelijk. Toch heeft dit de Mestbank niet tegengehouden om stevige boetes uit te schrijven. Niet aan de echte schuldige, de Vlaamse Regering, maar wel aan de Vlaamse landbouwer die onmogelijk kon voldoen aan de kuren van diezelfde regering. Als klap op de vuurpijl grijpen ze de resultaten van hun eigen onkunde aan om de landbouwers nog strengere maatregelen door de strot te rammen.
In haar communicatie doet het departement Omgeving en haar zelfstandige agentschappen (VLM en VMM) er dan ook alles aan om hun fouten te verdoezelen. In mediacampagnes wordt er met grote percentages overtredingen en slechte resultaten uitgepakt. Alleen wordt er niet bij verteld dat deze controles vaak willekeurig zijn en meerdere (administratieve) fouten, als aparte overtredingen, geregistreerd worden. Een eerlijke communicatie zou ook de ernst van de overtredingen vermelden, maar dat zou te weinig spectaculair zijn. Wie de kaart van de rioleringsgraad over de kaart van de waterkwaliteit legt, ziet toch wel wat gelijkenissen.

Lees verder door te klikken op 'download pdf'